مروارید یکی از گوهرهایی است که در ایران از قدیم الایام شناخته شده بود و به طوری که ثعالبی در تاریخ ملوک فرس نوشته : که شاید اولین بار بشر از مروارید های خلیج فارس استفاده نموده باشد.

مروارید طبیعی چگالی کمتری از مروارید پرورشی دارد و مروارید را به صورت پرورشی یا کشت داده شده نیز می توان تهیه کرد.

بهترین نوع مروارید مرواریدی است که از خلیج فارس بدست می آید.

مروارید در قرآن 

در تنسوخ نامه ایلخانی آمده است که ابوریحان می نویسد : در قرآن در عبارت کانه الیاقوت و المرجان، منظور از مرجان، مروارید است.

در منابع مختلف مروارید سوراخ نشده را حبه یا دره گفته اند ( تیفاشی ) و مروارید سوراخ شده را لولو نامیده اند.

در قرآن در توصیف حورالعین آنان را چون لولو مکنون معرفی می کند، که نشانگر این است که چونان مروارید شادی آور بوده و سبب لطافت قلب و روح و زدودن غم و اندوه و ضعف روحیه هستند.

خواص طبی گوهر مروارید :

در تنسوخ نامه ایلخانی خواص زیر را برای مروارید بر شمرده اند :

طبع مروارید معتدل می باشد .

دل را قوت دهد؛

خفقان و ضعف دل را زایل کند؛

خوف و جزع را که ماده سوداست دفع کند؛

و خون که از گلو برآید دفع کند؛

برای بیماری های کلیه مفید بوده و آن را درمان می کند؛

مروارید شادی می آورد و سبب لطافت قلب و روح می شود و غم و اندوه و ضعف روحیه را از بین می برد.

ملاحظات استفاده از این گوهر

در تنسوخ نامه، ایلخانی می نویسد :

مروارید از گرمی و آتش تباه گردد و زرد شود و اگر به آتش برسد بسوزد؛

باشد که از گرمی تن مردوم و عرق و وسخ تباه شود؛

عمر مروارید بیش از ۱۵۰ سال نیست و خشکی و رطوبت هردو برای دانه های مروارید مضر است.

منبع : کتاب شریف گوهرهای برگزیده